Ons welkomstbord is door de hevige storm omgewaaid en het papier is door de regen nat geworden en gebobbeld. Gewapend met een strijkijzer in een poging de poster glad te strijken stap ik de Huiskamer binnen, maar we krijgen het bord niet open.

Dan komen de eerste gasten al binnen met hun zorgen en de strijkbout blijft werkloos op de tafel staan.
Haar gezicht vertrekt van de pijn. Bezorgd leg ik een hand op haar schouder maar ze kan niet zeggen wat er is. Pas als de pijn wegtrekt vertelt ze over de zenuwpijn in haar voet.
‘Niets aan te doen, zegt de dokter. Het komt en het gaat. En nu gaat het weer’ lacht ze opgelucht. ‘Maar ik heb nog een ander probleem.’

Ze begint op haar telefoon te zoeken naar breipatronen. ‘Mijn breiwerk is bijna af en ik weet niet wat ik nu zal gaan maken. Breien is zo leuk en het vult mijn dag. Ik heb nu een zakje gemaakt om knikkers in te doen.’ Haar hand glijdt in gedachten over de tafel. ‘Zo mooi en glad is het geworden.’

We speuren samen het internet af maar het valt niet mee om iets te vinden wat geschikt is.
‘Je zou een breiboek moeten hebben met voorbeelden’ opper ik. ‘Dat is groter en makkelijker dan steeds op je mobiel zoeken.’ Ze knikt. Haar ogen beginnen te glanzen.

‘Waar zou je dat kunnen kopen?’ Ze knikt weer en springt overeind. ‘Ik ga nu meteen kijken.’
Gehaast trekt ze haar jas aan. ‘Ben zo terug’ lacht ze.
Onze andere gast haalt zijn schouders op. Handwerken, echt iets voor vrouwen. En hij heeft zelf geen hobby’s. Nergens voor nodig. Gewoon vaak door de stad rondlopen en kijken of er iets valt te beleven. Zo kom je je dag wel door. Hij doet er luchtig over. Maar uit zijn ogen straalt eenzaamheid.
‘Ik maak me nergens druk over, weet je. Niet over mijn leven, niet over mijn dood. Het gaat zoals het gaat’.
‘Ben je niet bang voor de dood?’ polst de andere vrijwilliger voorzichtig.
‘Waarom zou ik bang zijn? Ik doe toch niks verkeerd?’

De gastheer probeert te vertellen over het kwaad in ons hart en vergeving door het kruis van Jezus.
‘Zonde bedoel je? Ach ja, dat zit in ieder mens. Daar doe je niks aan. Dat weet God wel. Ik doe mijn best toch. Het zal wel loslopen.’
Dan komt de breidame binnen. ‘Helaas niet gelukt. Maar ze gaan zoeken voor me. En morgen probeer ik het weer.’

Dankbaar drinkt ze haar koffie. Vandaag kan ze wel tegen een stootje.

Aan het eind van de avond komt er technische hulp. Het stoepbord gaat open en het papier kan onder de strijkbout. De kreukels verdwijnen. Maar niet allemaal. En de beschadiging blijft zichtbaar.
Konden we maar al onze problemen en zonden vergeten en zorgeloos door het leven gaan. Maar niet alles laat zich glad strijken. Dat weet God zeker wel.