Verloren zoon                                                                  

Zijn gezicht is een en al glimlach als hij de Huiskamer in stapt. Het is de man  die een keertje kwam kijken, maar nu een trouwe gast is geworden.

‘Ik heb bijzonder nieuws’ zucht hij gelukzalig. ‘Ik kan het zelf nog niet bevatten.’ Nu laat hij een stilte vallen. Hij wacht op onze reactie. Of wil hij ons nog even in spanning laten?

Als wij hem alleen afwachtend aankijken barst hij los. Het is onmogelijk voor hem om het nog langer voor zich te houden.

Ik had geen contact meer met mijn zoon, al jaren niet. En nu mag ik morgen op zijn feestje komen! Ik belde om hem te feliciteren met zijn vijftigste verjaardag. Maar hij was er niet. Zijn vrouw wel. Ik denk dat zij een goed woordje  voor me heeft gedaan. Zij belde later terug om me uit te nodigen!

Dan komt de vraag hoe het kwam dat het contact verstoord was. ‘Ik kreeg een nieuwe relatie toen mijn vrouw overleed. Dat vond hij heel moeilijk. En toen verhuisde ik ook nog voor die nieuwe vrouw. Dat kon mijn zoon niet hebben. Het voelde voor hem als verraad. Dat ik zijn moeder en haar omgeving zomaar achter me liet. Dat ik hèm achterliet. Ik heb vaak geprobeerd om erover te praten, maar er was geen contact meer mogelijk. Ik had voor hem afgedaan.’

Hij gooit zijn handen achterover in een machteloos gebaar. En dan vouwt hij ze samen op zijn hart. ‘Maar nu is het weer goed, heel goed’. En dat komt ook hierdoor. Hij duwt zijn gevouwen handen vooruit. ‘Ik heb er zo vaak voor gebeden. God heeft me gehoord. Het duurde even, maar het antwoord komt op Zijn tijd.’

‘Tja’, zegt de man die een tijdje heeft geluisterd. ‘Het komt niet altijd goed hoor. Familie is ingewikkeld. Ik heb meer vrouwen gehad en daar ook kinderen van. Maar ze komen vooral bij je als ze iets van je willen. Anders zie ik ze zelden. Waarom denk jij dat je zoon weer contact wil?’

‘Daar zit toch niks verkeerds achter? reageert onze nieuwe stamgast geschrokken. ‘Hij wil het toch gewoon goedmaken? Daar wil ik het morgen over hebben…’

‘Goedmaken?’ Nu grijpt onze gastheer in. ‘Je kunt beter niet over het verleden praten. Over wat er fout is gegaan. Dat komt nog wel als het nodig is. Ga morgen gewoon genieten van wat er al goed is. Je mag je zoon en zijn kinderen weer in de armen sluiten.’

‘Ja!’ Hij glundert van oor tot oor. Zo ga ik het doen. Alleen maar goede woorden!’

Hij vertelt hoe hij zijn reis al helemaal heeft uitgestippeld. En hoe hij dan in de feestzaal zijn zoon zal verwelkomen. Als een vader die zijn kind terugvindt.  Want hij was verloren, maar is weer gevonden.

‘Zo is het.’ lacht onze gastheer. Maar misschien is het ook wel andersom. Jouw zoon  was ook zijn vader kwijt. En als het goed is, gaat hij hem morgen weer vinden.’

De man knikt nadenkend. ‘Ja, ik ken dat verhaal uit de bijbel wel hoor. Wij raken de weg kwijt, maar komen terug bij God. En hij staat met open armen klaar. En dan komt alles goed.

Wat een kinderlijk vertrouwen straalt deze man uit. We kunnen nog veel van hem leren.