“Ik ben blij dat ik dit voor hen kan doen.”

Tussen de onweersbuien door druppelen ze de Huiskamer binnen.
Het is een mooi gemengd gezelschap wat de moeite heeft genomen om te komen bidden.
De jongste deelnemer is een jongen van tien met een guitige blik en stralende ogen.
“Had zijn vader hem gevraagd of hij mee wilde?”
“Ik mocht kiezen, antwoordt hij glunderend terwijl hij een hap van zijn boterkoek neemt. “Maar nu kan ik lekker lang opblijven! En, “ vervolgt hij ernstig:… “ik vind het ook erg dat die mensen niet mogen geloven. Thuis bid ik ook voor ze.”
“Waarom ik mee wil bidden?”reageert een jonge blonde vrouw, in de pauze. “Nou, waarom zou ik het niet doen, dacht ik. Ik bid thuis ook mee met de kalender van Open Doors. Maar dat blijft vaak zover van mij af staan. Hier gaat het meer voor je leven, ook door de filmpjes. Ik voel hier meer verbondenheid, ook door het samen bidden.”
“Ja,” beaamt de meeluisterende jongeman naast haar. “Dat klopt. Ook al vind ik het niet zo makkelijk om hardop te bidden. Maar in mijn hoofd bid ik wel mee.”
“Wat mij helpt,” zegt een andere vrouw uit het gezelschap nadenkend, “is elkaar aanvullen in het gebed. Dan wordt het één gebed van de hele groep.”
De blonde vrouw knikt. “Het voelt echt goed om samen te bidden. Je wilt toch wat doen voor je vervolgde broeders en zusters. Het is misschien wel een offer dat je brengt om hier zo laat te gaan bidden. Maar dan wel een heel waardevol offer. Ik ben blij dat ik dit voor hen kan doen.”
De oudste bidder is een vriendelijke vrouw van 85. “Nou ja, bijna dan” bekent ze. Ze is een trouwe bidder. “Ik vind het belangrijk om voor vervolgde christenen te bidden” zegt ze eenvoudig.
“Ja”, vult haar man aan. “Het is zelfs het allerbelangrijkste wat je voor hen kan en moet doen.”

We gaan weer in groepjes uiteen. Terwijl de gebeden opstijgen naar de hemel, kleurt de lucht buiten bijzonder mooi na de buien.
We gaan door en de uren glijden biddend voorbij door de donkere nacht. Voor hoeveel christenen is dit niet haast vanzelfsprekend, omdat samen bidden overdag te gevaarlijk is?
Als we aan het eind van de nacht naar huis fietsen wordt het alweer licht in de verte. Zou het ook voor onze vervolgde broeders en zusters weer licht worden als ze zo in het duister moeten leven?
Als er geen einde lijkt te komen aan hun lijden?
God heeft alle gebeden gehoord en Hij bewaart ze als een schaal vol heerlijk reukwerk! (Openb. 5:8)
De christenen die lijden ervaren troost en kracht uit al onze gebeden! Zo kunnen wij ons verbinden met de vervolgde kerk.

Arna van Deelen